Calvinovi gradovi

bazilija ::Bas super linija Pula - Maribor. To bi valjalo proci jednog dana, jedne noci

to prodjes u 4-5 sati nije to HZ gdje ti od pule do zagreba treba 10 sati voznje ako je Pop dobre volje.

To je bas dobra linija , zacas si na moru ...

Anabela ::To je bas dobra linija , zacas si na moru ...

pa da. evo Cat bi mogla doc u pulu konacno. bec maribor maribor pula.

Prekokrasno! Pop i njizi trizi, tj.kata bela i ja.jaooo kako bi to bilo romanticno. A ti nas docekas na peronu, ko iz filma. Ana karenjina bi crkla od zavisti

  

Hau jes no, bavi se nakupinama govana tu na drugom kolisijeku obraslom u korov. Samo naprijed i vidjet cete ga, a ako ga ne vidite vicite: - esko esko po guzici te plesko!

bazilija ::Hau jes no, bavi se nakupinama govana tu na drugom kolisijeku obraslom u korov. Samo naprijed i vidjet cete ga, a ako ga ne vidite vicite: - esko esko po guzici te plesko!

nabijem Popa nakurac. ustvari radje ne bi. ako mu se svidi trazit ce repete.

Bazo odoh spavat, nastavit cemo sutra...

Odoh i ja. Jebite se koliko ste me zadrzali a jos prije 3h pomisljala sam da ustanem u 3h

Opet ... ne diraj mi Popa ...
Nocka oboma

Iz vecerasnje setnje , uhvaceno mobom , lose slike
al par fasada koje jos dobro izgledaju i pogled u hodnik sa ulice jedne vlastelinske kuce

bazilija ::Volim vidjeti stare zgrade zeljeznickih postaja, prugu uraslu u korov, onda rijeku i preko nje visoke dimnjake. Nostalgicna postajem prema zeljeznim konstrukcijama mostova, prema proizvodnim halama od sitne ciglice prema  drvecu,obicnom nasem drvecu, jablanu, kosteli i hrastu.

To ti je wabi-sabi. Estetika napustenog, zapustenog, korodiranog, prolaznog, kratkotrajnog..


Wabi-sabi is a beautiful Japanese concept that has no direct translation in English. Both an aesthetic and a worldview, it connotes a way of living that finds beauty in imperfection and accepts the natural cycle of growth and decay.



... It’s a feeling that finds beauty and harmony in “the simple, imperfect, natural, modest, and mysterious

----

Prikupljam fotografije takvog sadrzaja, a mislim da cu i sama krenuti u jedan foto-projekt tog tipa..

----

Evo par primjera:

Anabela ::Iz vecerasnje setnje , uhvaceno mobom , lose slike
al par fasada koje jos dobro izgledaju i pogled u hodnik sa ulice jedne vlastelinske kuce

Odlicno, Bella. S uzitkom pratim sve ovo sto postavljas.. Bg mi je potpuna nepoznanica. Nikada ondje nisam bila.

Iako, uzitak je gledati i poznate gradove poput Urbicinog Splita pa usporedjivati proslo i sadasnje stanje.. Nisam samo sigurna sto je Buffy postavila.. Okolica Zg-a?

Rollo, tvoji gradovi, mjesta, kutak za trenutak?

Ligeja ::

bazilija ::Volim vidjeti stare zgrade zeljeznickih postaja, prugu uraslu u korov, onda rijeku i preko nje visoke dimnjake. Nostalgicna postajem prema zeljeznim konstrukcijama mostova, prema proizvodnim halama od sitne ciglice prema  drvecu,obicnom nasem drvecu, jablanu, kosteli i hrastu.

To ti je wabi-sabi. :)Estetika napustenog, zapustenog, korodiranog, prolaznog, kratkotrajnog..


Wabi-sabi is a beautiful Japanese concept that has no direct translation in English. Both an aesthetic and a worldview, it connotes a way of living that finds beauty in imperfection and accepts the natural cycle of growth and decay.



... It’s a feeling that finds beauty and harmony in “the simple, imperfect, natural, modest, and mysterious

----

Prikupljam fotografije takvog sadrzaja, a mislim da cu i sama krenuti u jedan foto-projekt tog tipa..

----

Evo par primjera:

Bazo, zaboravih odgovoriti zasto "Calvinovi gradovi". Italo Calvino napisao je Nevidljive gradove. U nj opisuje zamisljeni razgovor Marca Pola s Kublaj-kanom o njegovom carstvu i gradovima kroz koje je prolazio. Naravno, ne opisuje stvarno stanje, vec vlastite dojmove, odnosno stanja uma. Gradovi su alegorija za nas same. Pustinja kojoj oduzimaju prostor da bi postojali jesu vanjski utjecaji kojima se odupiremo da bismo bili autenticni.. Ili ne odupiremo.

----

... Sto vise luta nepoznatim cetvrtima dalekih gradova, to bolje shvaca druge gradove kojima je dotad putovao, i iznova izmislja dijelove puta, bolje upoznaje luku iz koje je isplovio i poznata mjesta iz djetinjstva, najblize susjedstvo i mali mletacki trg po kojemu je kao dijete trcao.

... bila je to proslost koja se mijenjala kako bi on napredovao na svom putu, jer se proslost putnika mijenja s obzirom na prijedjeni put, ne bliska proslost kojoj svaki dan sto prolazi pridruzuje drugi, vec ona najdalja. U svakom novom gradu u koji stigne, putnik otkriva neku svoju proslost za koju vise i ne zna da je posjeduje: ono sto vise nisi, sto vise ne posjedujes i sto ti je strano, vreba na te na stranim i nezaposjednutim mjestima.

Smijem li, sa svojim osvrtom, biti manje romantična?

whisperer ::Smijem li, sa svojim osvrtom, biti manje romantična?

Naravno da moze! Vama je ostavljeno na volju kako cete pristupiti temi..   

bazilija ::

Jesi li fotografirala zeljeznicke stanice, vlakove, lokomotive kad?

Jesam

ovdje gdje živim često mi bode oči nakaradno urađena rasvjeta po ulicama, u parkovima i oko zgrada koje se smatraju toliko lijepim da ih treba osvijetliti s 50 (a možda i više) reflektora kako im noć ne bi pojela ljepotu. Živi užas! Naročito su iritantne one svjetiljke na niskim stubićima po parkovima koje samo smetaju. Čemu ono uopće služi?

a jojj...da znaš da i meni..pogotovo kad se smjestim na terasu..a lijepa ljetna noć..puno nebo zviezda..divotica and uživancia..a onda iz nekog prikrajka to govono ti točno u oči tuče...

služe valjda piancima kad se vraćaju kući da im osvietli dva puta koja vide

inače, noć je divna - divlja noć u prirodi..auuččč ....puna je slika , naravno ak si maštoovit i znaš protumačiti siene...

Beogradske priče: Tramvaje pre 120 godina vukli konji

Gradski prevoz u prestonici osnovan je davne 1892. godine. Pre više od 120 godina, Beogradom su kaskali atovi koji su vukli neobične kočije



NEKADA davno, dok je Beograd još bio mala varoš, konji su vukli tramvaje. Pre više od 120 godina, 14. oktobra 1892. godine, (po starom kalendaru) puštena je u saobraćaj prva tramvajska linija od Kalemegdana do Slavije.

Gradskim ulicama projahala su dva konja upregnuta u prvi beogradski tramvaj, i to je bila svečanost za vaskolike poklonike modernizacije u gradu.

Aleksandar Zajc, pravi sagovornik na ovu temu, član Udruženja istoričara automobilizma, uvodi nas u pripovest o tim danima.

- Beogradska opština je 1891. godine zaključila ugovor sa izvesnim Periklesom Cikosom iz Milana, kome je za račun istovremeno osnovanog Srpsko-francuskog društva ustupljena koncesija za uvođenje i eksploataciju električnog osvetljenja i tramvajskog saobraćaja - počinje Zajc priču - Posebnim ugovorom predviđeno je kojim će ulicama prolaziti tramvajske pruge, koje linije će opsluživati tramvaji sa konjskom vučom, a koje oni sa mehaničkom snagom.

Prema ugovoru, cela tramvajska mreža trebalo je da bude dugačka 21 kilometar. „Varoška železnica“, kako su je tada zvali, puštena je tog dana svečano u saobraćaj. Prva trasa je bila dugačka 2.300 metara, a vodila je od Kalemegdana, trasom od Ulice Vase Čarapića, do Pozorišnog trga (Današnjeg Trga republike), zatim je skretala u Knez Mihailovu, i preko Terazija vozila ka Slaviji.

- Na njoj je u prvo vreme radilo osam tramvaja koje su vukli konji i koji su saobraćali na desetak minuta - nastavlja Zajc. - Beogradske „Opštinske novine“ su izveštavale o događaju, pa tako beleže kako su „pred zdanjem Suda Opštine varoši Beograda stajala dva vagona, u koje su se smestili predsednik opštine Milovan Marinković, članovi suda, odbornici i opštinski činovnici. Oko pola dvanaest je Njegovo visoko preosveštenstvo mitropolit Mihailo osveštao „beogradsku varošku železnicu“ - tramvaj.

Druga linija dužine 2.000 metara je puštena odmah posle prve, polazila je od Slavije današnjom Ulicom kralja Milana i kod današnjeg Studentskog kulturnog centra, a nekadašnje „Oficirske kasine“, skretala je u Resavsku, a potom u Nemanjinu, spuštajući se do Železničke stanice, a potom do Savskog pristaništa.

- Istovremeno sa prve dve tramvajske trase, građena je i treća pruga, puštena u saobraćaj dva meseca kasnije - kaže Zajc. - Ona je vozila od Terazija, preko današnjeg Bulevara kralja Aleksandra i Ruzveltove ulice, do Novog groblja. Ova linija bila je duga 2.400 metara i na njoj su u početku saobraćala dvoja kola sa konjskom vučom.



Tramvaj iz 1893. godine

Prosečna brzina vožnje bila je pet do sedam kilometara na čas, a u početku na ovim prugama nisu postojale stanice na koje smo danas navikli. Jednostavno, putnik koji je poželeo da se vozi tramvajem podigao bi ruku, a vozilo bi se zaustavljalo tamo gde putnik to poželi.

Izgradnjom ovih linija u Bulevaru kralja Aleksandra izgrađen je i tramvajski depo, koji i danas postoji, doduše nešto izmenjen dolaskom nove tehnologije. Tako je nekada postojalo mesto za smeštaj tramvajskih kola, u čijem krugu su bile i štale za zaprežne konje. Ovaj depo, koji su u ono vreme zvali „tramvajske štale“, i danas se nalazi na istom mestu, stručnjaci GSP „Beograd“ ga zovu „Gornji depo“, ali mu je, dabome, danas uloga promenjena i sada služi za smeštaj vozila i održavanje kontaktnog voda.

Zahvaljujući Aleksandru Zajcu, ali i ekspertima Gradskog saobraćajnog preduzeća „Beograd“, imali smo priliku da „prošetamo“ tramvajima sa konjskom vučom.

Zajc podseća da je, posle otvaranja električne centrale na Dorćolu, 1893. godine, bilo omogućeno da se u Beograd uvede električna rasveta, ali odmah zatim i elektrifikacija tramvajske mreže. Samo dve godine posle otvaranja prve tramvajske pruge sa konjskom vučom završena je elektrifikacija Savske linije, a nedugo zatim i elektrifikacija pruge Terazije - Topčider. Konjski topot je počeo konačno i neizbežno da se povlači iz Beograda.


Panoramski autobus

KAO DANAS

ŠIRINA koloseka prvog tramvaja koji je Beogradom saobraćao sa konjskom vučom, bila je jedan metar, baš kao i danas. Kako objašnjava Zajc, tramvajska kola bila su dugačka 9,5 metara, a široka 2,15.

- Po uzdužnim stranama vagona stajale su klupe, dok je prolaz bio po sredini. Svaka kola imala su isti kapacitet: 16 putnika je moglo da sedi, isto toliko da stoji. Cena vožnje bila je deset para, vojnici „do narednika zaključno“ i deca do devet godina plaćala su upola cene, a za „decu koja se drže u krilima“ nije naplaćivana usluga.

( A u stvari setila sam se starog tramvajskog depoa koji i danas postoji i naletela na ovu pricu   

Od trkalista do beogradskog hipodroma

Ovde su se najpre takmičili konji, potom fudbaleri, a onda su Austrougari zasadili kukuruz. Danas se u zgradi na Bulevaru kralja Aleksandra nalazi čak šest fakulteta
Zgrada Fakulteta završena je 1931. godine. Deset godina kasnije, Beograd je zasut bombama, pa ova zgrada tri znatna oštećenja. Po završetku rata, nastava se održava u polu-porušenoj zgradi. Godine 1948, Tehnički fakultet se izdvaja iz Univerziteta i podeljen je u 6 novih fakulteta: Elektrotehnički, Arhitektonski, Građevinski, Tehnološki, Mašinski i Rudarski.



Nije baš lako zamisliti da su se na ovom mestu nekada trkali konji, a potom i igrao fudbal.


Moderne konjičke trke u Beogradu organizuje engleski konzul Lojd Džordž Hodžes 1842. godine.

Ipak, prvi hipodrom, odnosno “trkalište”, Beograd dobija skoro dvadeset godina kasnije. Godina je 1863, a knez Mihailo Obrenović i Srpska vlada organizuju prve galopske trke na kružnoj stazi u Beogradu.
Prvo beogradsko trkalište bilo je uređeno na mestu iza groblja, pored Carigradskog druma, gde su tada priređivani vašari.Trkačka staza bila je u obliku elipse, dugačke 700 hvati (oko 1.350 m). Linija starta i cilja je bila na Carigradskom drumu, u visini Kneževog čadora (počasne tribine) pored koga je bila tribina za gledaoce. Konji su kretali u pravcu Vukovog spomenika, a zatim skretali prema Ulici 27. marta. Potom bi obišli krug, ponovo izbili na Carigradski drum i stigli do tribine.
Na ovom mestu, trkalište će biti do 1906. godine, kada će ga premestiti u Topčidersku dolinu.

Već je 1911. godina na polovini. U kafani “Ženeva” dogovoreno je da se osnuje fudbalski klub. Osnivačku skupštinu otvara publicista Jevrem Ješa Pantelić, a za predsednika izabraše Andru Jovića.Posle izbora klupske uprave i pošto je izglasala pravila kluba, skupština donosi odluku da klupsko igralište bude podignuto na ustupljenom terenu beogradske opštine, na nekadašnjem Trkalištu.

Ime je usvojeno na predlog bankara “Praške kreditne banke” Miloša Ekerta, koji je dao ideju da se novoformirani klub zove “Beogradski sport klub”. Pravila kluba odobriće uprava Grada Beograda 1. septembra 1911. godine, kada će BSK zvanično početi sa radom.

Otvaranje hipodroma Careva cuprija 27.maja.1914



sa finim svetom   

Kuca za djokeje

vlakovi...ako sutra uhvatim vremena..stavit ću slikice kuda je sve vlak išao kroz grad split...